Tussendoortje 3

Wat kom je zoal tegen onderweg.

Van alles en te veel om hier te melden. Een aspect wil ik er toch graag uitlichten omdat je er al lopend veel mee wordt geconfronteerd. Het betreft de helaas te vroeg overleden dode dieren op de weg. Het barst er van. Sommige vind ik opmerkelijk en neem die graag even met u door. De reden is uiteraard het verkeer waar de dieren te laat op anticiperen. Apart vind ik de poes of kat. Het valt op dat als deze zijn aangereden dat ze er vaak opmerkelijk netjes bijliggen. Klein bloedneusje, meer niet en zijn niet plat. Ze worden denk ik nooit overreden maar krijgen een klap en komen aan de zijkant van de weg terecht. Ik vermoed dat ze tijdens hun laatste vlucht naar de berm zich bewust zijn van hun dood en doen er alles aan om netjes neer te komen. Met de voorpoten gestrekt naar voren en de achterpoten gestrekt naar achteren, of in een vergelijkbare sierlijke houding liggen ze daar vlak na hun overrijdennis toch nog mooi te zijn. Hazen of konijnen die doen daar niet aan. Dat zijn slordige dooddoeners. Op een bolletje, deels plat, vaak verminkt, kortom een rommeltje met veel vacht. Egels komen we ook veel tegen in diverse varianten. Als ik die zie liggen kijk ik altijd even verder op de weg of er geen auto staat met een lekke band. Is nooit het geval, gek eigenlijk. Vogels, ook die hebben moeite met oversteken. Veel dode vogels. Snap ik niet, ze hebben meer ruimte dan de landdieren en toch...? Ik vermoed dat ze overreden insecten van het asfalt willen pikken. Die liggen lekker stil en kost weinig moeite, denken ze. Jaja. Afijn, de een zijn dood is ook de ander zijn dood zoals een nieuw spreekwoord luidt. Tijdens een etappe wilden we op een z.g. Serviceplekje even wat rust nemen. Naast een bankje lag een hond. Dood. Bewoog niet, blafte niet, Ook niet toen we dichterbij kwamen. Nog niet zo lang geleden de geest gegeven want de vliegen waren nog niet op de hoogte. De vuilnismannen zullen het dier vanavond wel meenemen. Toen we ons boeltje weer oppakten en langs de hond liepen keek hij ons met kraaloogjes aan. Het koppie recht op het verder onbeweeglijke lichaam. Toch niet dood, vergissinkje. We hebben bij een volgende keer toch maar liever dat hij, als is het maar kort en zwak, even blaft als blijk van leven. Ook hebben we een hert in de sloot zien liggen. mooi beest, zelfs als het niet meer leeft. Zonde. Maar het mooiste sterfgeval was een kip. Hij lag er net, prachtig vers en prachtig plat. De witte kippendijen zag je een beetje door de prachtige roodbruine kippenveren. Had zo in een pannetje gekund. Le coq est mort, zong Hans die deelgenoot was van het tafereel. De kip wist nog niet dat het dood was. Zijn ene poot naar voren, de andere naar achteren en met gekromde tenen rende hij nog voor zijn leven. Door de wind bewogen de veren een beetje. De snavel stond wijd open en het tongetje was zichtbaar. Met zijn verschrikte oogje werd het dringende gevaar onderkend. Het mooie kammetje op de kop maakte er een pracht geheel van. Arm beest, het moest de dood nog accepteren.

Verkeer, het blijft wennen voor overstekende dieren. Jammer dat ze nooit door een van onze ouders zijn groot gebracht. Hadden ze geweten dat je eerst naar links, dan naar rechts, dan weer naar links moet kijken voordat je kunt oversteken....mits er niets aankomt.

Ben.



Ik mis er ook wel, noem ik gelijk even, de vos. Slim dier waarschijnlijk