All good things come to an end!

Wandelen vergt redelijk wat energie, zeker als de temperatuur stijgt. Ons motortje heeft dus brandstof nodig. Daar wordt steeds beter in voorzien. We proberen s'ochtends een desayuna, ontbijt te bemachtigen. Koffie, die is uitstekend hier, geroosterd brood en soms een glaasje zumo, jus d'orange. De sinaasappels gaan door een soort lottoballen machine en schil en sap worden gescheiden. Altijd prijs. Zo gaan we op pad. Gedurende de dag wordt er wat fruit gegeten, voor de vitaminen. Altijd 3 bananen (tros bananas in het Spaans). Yoghurt voor de botten, chocolade voor de hersenen en wordt en naast water met regelmaat cola of iets dergelijks naar binnen geklokt. Cola is echter net als zout water. Terwijl je het drinkt lest het je dorst, maar je hebt de onvermijdelijke boer nog niet gelaten, of je snakt alweer naar een nieuw glas of blik. Dat is het geheim van Coca Cola. Soms verwennen we ons s'middags met pasta. Heerlijk om de tanden in te zetten (nee geen tandenpasta). Vult lekker en gaat weer 2 uur als een speer. S'avonds proberen we tegenwoordig de menu's del Pelegrino te vermijden. Je kan voor een speciale prijs (zijn er nog niet achter of dat in ons voordeel of nadeel werkt) 3 gangen samenstellen, maar uiteindelijk eet je iedere keer het zelfde. Tegenwoordig vragen we de kaart en eten waar we trek in hebben. De volgorde van het opdienen van de eerste en de tweede gang wekt soms verbazing. Bestel je soep en een vleesgerecht. Krijg je eerst vlees en dan soep. Met dat soort Spaanse fratsen hoeven ze bij mij niet aan te komen. De dag dat we 3 keer warm zullen eten laat nog op zich wachten, maar gaat er zeker komen.
Ook 3 maanden vakantie resulteert in routine. Lopen, eten, slaapplek zoeken, wasje doen en knorren. Genieten doen we ook.
Sinds we Leon hebben verlaten is het drukker geworden. De last-minute pelgrims en just-in-time pelgrims delen de camino met ons. Om 14 uur zijn de herbergen al complet, of ligt er een file aan pelgrims te wachten voor een schaars plekje in de herberg. Hoelang zal het nog duren dat pelgrims Efteling achtige lussen tussen touwen moeten lopen, met hier en daar een bordje "vanaf hier nog 1,5 uur tot u te horen krijgt dat de herberg vol is". Met nog 6 dagen te gaan naar Santiago, raken we steeds slimmer in het ritselen van een goede slaapplek. We skippen de Albergues en melden ons gelijk bij alternatieve gelegenheden. Is ietsje duurder, maar levert vaak wel meer kwaliteit. Niet meer op een kamer met tig stapelbedden, waarbij je een Italiaan boven op een bed z'n teennagels ziet knippen waarbij hij kijkt hoever die wel niet wegspringen. Gelukkig lig ik helemaal aan de andere kant. Niet meer in de rij met rol papier voor het toilet in de hand, maar eigen wc'tje. Een echte handdoek ipv de zeemleren lap die we uit oogpunt van gewicht 3 maanden geleden hebben aangeschaft. Scheelt zeker in gewicht, maar het vocht na het douchen moet het toch met name hebben van de droge kleren die je daarna aantrekt.
De prijzen voor het slapen variëren van zo'n 5 Euro in de Albergues tot 15 euro voor de wat luxere plekken. Een ontbijtje kost je 3 euro en 's avonds heb je voor 8 tot 10 euro een 3-gangen maaltijd. Een fles wijn is inbegrepen. De altijd aanwezige vliegen kosten niets. Sinds kort leidt ik aan vliegangst. Ik had overigens een andere gedachte bij Spanish Fly.
Er is een groot verschil tussen de "grote" steden en het "platteland". Bij de eerste betaal je voor ons normale prijzen en bij de tweede hebben zij nog geen benul van geld en prijzen. Het platteland herken je doordat de tijd hier heeft stilgestaan. Je waant je in de middeleeuwen, zeker met al die Keltische grotwoningen die je hier ziet. Mens en dier leven samen en de weg is geplaveid met koeiestront.
Elk dorp probeert een graantje mee te pikken van het pelgrim gebeuren. Er zijn altijd meer eet en slaapgelegenheden dat onze gids aangeeft.
Over de Camino tussen Burgos en Leon kunnen we kort zijn. Qua natuur erg saai met al die gedorste graanvelden. Als ze de Camino ooit in willen korten, moet het daar maar gebeuren.
Wel weer heel veel aardige mensen ontmoet, waaronder een Oosterijks echtpaar en een Braziliaan. Deze laatste kwam er na 500 kilometer achter dat de camino geen race is en dus komt hij een keer terug om er van te genieten!!! Er zijn er meer die De Camino gaan lopen en alleen het einde en niet de weg er naar toe voor ogen hebben.
Of wij genieten, zeker weten. In ieder geval van het wandelen, want eigenlijk is deze hele reis toch een uit de hand gelopen wandeltocht. Maar ook van de mensen en de contacten die wij hebben genieten wij. Ook al zijn wij nuchter genoeg om te weten dat het met de meeste oppervlakkig blijft en die paar anderen zie je net niet vaak genoeg.
Ik moet het nog even over 15 augustus hebben. Nationale feestdag in Spanje. Asunction de la Virgin. Alle herbergen vol, dat wil zeggen geen plek voor ons alle drie.
Gelukkig konden we in een B&B terecht. Kamer vol familie en de mededeling dat er feest in het dorp is tot 5 uur s'ochtends en het muziekpodium stond zo'n beetje onder ons slaapkamerraam. Geen probleem voor ons. We hebben een slaapplek en waarschijnlijk een keer geen last van gesnurk.
Dat de muziek tot 5 uur s'ochtends zou duren klopte gelukkig niet. We konden er tot het ontbijt van 7 uur van genieten.
Wij kwamen onze Ierse vriend Roy weer tegen. Bij een afdaling was een zwaarlijve kerel gestruikeld en op Roy z'n enkel gevallen. Hij had nu last van knie en enkel gewricht. We hopen dat het weer snel goed met hem komt.
Een ander fenomeen is dat mensen zich bij ons afmelden. Zij komen dan vertellen dat zij niet verder dan dit dorp gaan, terwijl zij weten of veronderstellen dat wij verder gaan. Er wordt dan afscheid genomen.
Dit afgelopen weekeinde was het druk met pelgrims. In de Albergue waar wij zouden gaan slapen hadden zij 174 bedden. Uiteindelijk hebben 80 pelgrims op matrasjes in de bibliotheek, overdekte terras en ingang een slaapplaats gekregen. Super van al die vrijwilligers die het allemaal regelen. Kosten voor het overnachten bepaal je zelf in deze herberg. Wat je maar .kunt missen.
Het gebied waar wij nu lopen is heel groen en gevarieerd, de plaatsjes liggen wat dichter bij elkaar. Een prachtig wandelgebied. Ook de steden Ponferada en Villafranca del Bierzo zijn de moeite van het bezichtigen waard. Bierzo is de lokale wijn.
In deze laatste hebben wij geslapen in Albergue Saint Nicolaas. Wij kwamen daar omdat de eerste herberg die wij tegenkwamen vol was, maar de man wilde ons wel helpen en belde met de andere Albergue. Treis Hollandais Mayor, melde hij naar de andere kant. Akkoord melde hij ons. Wij werden ontvangen als vorsten. Acht euro per persoon voor één nacht slapen. Wij gaan akkoord en worden naar een kamer gebracht met drie bedden naast elkaar en een eigen badkamer met douche en bad. Wij hebben er heerlijk geslapen en dat moest ook wel want de volgende dag moesten wij een echte beklimming doen aan het eind van de route, 8 kilometer wandelen en ondertussen van 560 meter klimmen naar 1330 meter. Natuurlijk hebben wij het gehaald, waren alleen te laat voor de Albergue. Deze was vol. Vlak voor wij bij de Albergue waren stond er een man naar ons te kijken en er was een bordje Rooms. Ervaren als we zijn, zijn we daar direct naar toe gegaan en kregen de kamer eerst te zien en toen wij de prijs hoorden, was de deal rond. Gewone bedden en een eigen badkamer. Wij missen nu natuurlijk wel onze mede pelgrims, maar hebben besloten dat straks op een terrasje goed te maken.
Op het moment dat dit geschreven wordt, hebben wij nog 9 loopdagen te gaan. Een beetje een dubbel gevoel. De retourtickets zijn geboekt. We kijken uit naar het weerzien van onze vrouwen en kinderen. We beseffen ook dat dit ongelooflijke avontuur een einde heeft, dat met rasse schreden nadert.

All good things come to an end!

Groetjes Ben, Hans en Theo