Ben er bij

Ik was aan de loop. Buikloop wel te verstaan. Het diende zich in Pamplona reeds aan, een klein koortsje er over heen en zeven dagen later was de pijp leeg. Na drie dagen de draad weer opgepikt en de eerste dag was een aparte. Omdat het hotel waar ik verbleef op Hans zijn naam was gereserveerd en op mijn naam was ingecheckt mochten we de rekening van een nacht twee keer voldoen. Heisa aan de balie en een stugge manager en ik stonden al vroeg op de dag te bakkelijen. Toch maar betaald want de bus naar Burgos moest worden gehaald. Bij de touristinfo werd me met het busschema in de hand duidelijk gemaakt dat de bus naar Burgos bij de halte links van deze straat om tien over elf me hoogstpersoonlijk komt ophalen. Mooi, tuurlijk, doe ik alleen op de haltebordjes geen info over Burgos. Even gevaagd aan de groenteboer die bij de halte zijn nering heeft. De lijn is al een jaar opgeheven. Bij deze halte gaan staan, bus terug naar Logrono en dan naar Burgos was het advies. Mooi, tuurlijk, doe ik. De busschauffeur dacht er anders over en overtuigde mij ervan dat de halte aan de overkant van de straat mij beter op weg zou helpen. Tuurlijk, doe ik. Na een half uur komt de bus met dezelfde chauffeur mij oppikken om mij in Logrono af te zetten. Hij was op de hoogte van mijn wens om in Burgos te geraken dus met een brul "Amigo, out, Burgos". Tuurlijk, doe ik. Geen herkenning op de halteborden richting Burgos. Voordat de chauffeur wegrijd gebaard hij me de richting waarnaar ik me mag begeven. Aardige vent, Tuurlijk doe ik. 50 meter, 100, 250, 500 meter. Geen halte, geen station, laat staan bussen. Ah, een groenteboer, even vragen, zij kennen de lokale omgeving. Burgos? Ja, eerste links, eerste rechts. Mooi, Tuurlijk, doe ik. Ik wilde toch kilometers maken dus dat lukt. Echter geen haltes, station of bussen. Wel een groentewinkel met een groenteboeren, even vragen. Bus naar Burgos? Ja daar en mevrouw wijst me met een strakke arm over een plein naar een andere straat. Mooi,Tuurlijk, loop ik naar toe. Geen probleem. Ik volg haar de richting van haar arm feilloos met de nauwkeurigheid van een TomTom maar geen halte, station of bus. Wat doe ik fout? De groenteboeren om me verder te helpen zijn ook al op. Terwijl ik op de stoep een volgend plan sta te bedenken gaat achter me een grote roldeur open. Ik mag opzij stappen zodat een grote bus uit Barcelona langs mij naar binnen rijdt. Ik draai me om en zie tal van bussen met interlokale bestemmingen, Madrid, Santander, Pamplona op een groot binnenplein voor me, ook die voor Burgos. Na drie en een half uur ben ik op plaats van bestemming. En ben blij dat ik weer loop, nu met de benen, geen buikloop. Adviesje indien je in den vreemde niet meer verder kan? Vraag het aan een groenteboer. Tuurlijk, altijd doen.
In de Cathedraal waar bij de touristeninfo is mogen de pelgrims zelf hun stempel zetten. Tuurlijk, kan ik best. nog een bordje pasta en omdat het later is dan gepland loop ik niet meer dan 8,5 km en kom uit in een dorpje wat over een kleine pelgrimopvang beschikt. Tadajos genaamd. Voorzichtig een hamburger geprobeerd en smaakt al bijna lekker. Volgende dag maar een echte test. De benen zijn nog niet krachtig maar wil op eigen tempo de dag invullen. De jongens wil ik graag nog even voorblijven zodat ik na aansluiting met ze geen blok aan de poten ben. Mij pakken ze vandaag niet. Heerlijk gelopen laag tempo, fotootjes gemaakt, stoppen op gevoel, viel bijna altijd mee. Toen ik de jongens informeerde dat ik de dag in Castrojeriz zou overnachten, mijn banaantje en chocoreepje at bleek dat een Duitse dame achter me, achter een boompje zat te wachten tot ik weg zou gaan. Waarschijnlijk kreeg ze last van haar hurken want met een zucht werden de kleren opgehesen en met een bon camino liep ze bedeesd verder. In het volgende dorp de eerste de beste slaapplek gepakt en trots geconstateerd dat ik 31km had gelopen. Uitslapen, langzaam lopen een berg zonder hijgen beklommen en in de middag de jongens ergens opwachten. Lukte allemaal want in de verte zag ik het blauwe shirtje van Theo en de gestalte van Hans ervoor. Herenigd. Tuurlijk, doen we, geen probleem.
Terwijl Ben vanuit Burgos diezelfde dag al 12 km pakt naar Tajados, beginnen Theo en Hans de volgende dag aan een soort van inhaal poging. Het is warm en we lopen in de middag in een woestijnachtig landschap van gedorste graanvelden en eindeloze vergezichten. Omdat we al zolang buiten leven wordt je uitermate gevoelig voor geuren, en dan heb ik het niet over het herkennen van mede pelgrims, maar over de geuren van planten etc.
Volgens onze routebeschrijving moeten we inmiddels bij onze eindbestemming Hontanas zijn, maar voor ons alleen maar woestijn. Plotseling staan we voor een soort van afgrond met beneden als een fata morgana Hontanas. We slapen in een zeer gezellige Albergue El Puntido. We horen van Ben dat hij een plaatsje verder onderdak heeft gevonden. Het inhalen is nog net niet gelukt, maar we houden vol. Morgen pakken we hem.
We scoren s'ochtends nog een kop koffie en broodje voor we op pad gaan. Aan het begin van de dag is het nog lekker fris. Rond een uur of 10 staat er een klimmetje van 12 procent op het programma en een afdaling van 18 procent. Goed om lui zweet kwijt te raken.
Rond een uur of 2 bereiken we het eind van een lange klim de top van een berg. Boven op de de berg zit iemand met een bekend gezicht. We hebben Ben gevonden. We zijn weer een trio en blij weer met elkaar verder te kunnen gaan. Samen lopen we naar Boadilla del Camino en belanden in gezellige Albergue El Camino, met een zwembad(je).
Savonds schuiven we aan aan lange tafels en eten met andere pelgrims. Weer veel bekende gezichten. Vandaag omringd door Deense oma Annemarie, Duitsers, Spanjaarden en Italianen. De nieuwelingen zijn verbaasd dat we uit Holland zijn komen lopen en Theo moet zelfs zijn voeten laten zien, om ze te overtuigen dat je ook zonder blaren zo'n afstand kan lopen. We zijn helden.
Volgende ochtend op pad naar Carrion de los Condes. Onderweg lopen we richting Revenga de Campos en horen midden op de dag vuurwerk. Ze vieren feest. Midden op het dorpsplein staan dorpelingen in middeleeuwse kledij en pelgrims worden getrakteerd op de hier alom aanwezige knoflook soep. We nemen de traktatie van harte in ontvangst en slurpen het welriekende vocht op.
Dan verder naar de eindbestemming. We regelen een stapelbed voor 5 euro per persoon in het Monestario Sancta Clara. De nonnen mogen hier niet praten, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de man die ons inschrijft en naar de kamer brengt.
We hebben honger maar voor 7 uur s'avonds kan je hier nergens terecht. We drinken een biertje met Annemarie (die hadden we nog tegoed) en met onze Ier Roy, die vandaag grootvader is geworden van een tweeling, ook Jerry uit Australie schuift nog aan.
Stipt om 7 uur doen we onze bestelling en even later stillen de Hueva's Fritos onze honger. In het dorp is een trouwerij aan de gang en de feestgangers met hun mooie kleren steken schril af tegen onze pelgrimkleertjes.
Volgende dag een lange trip van 17km zonder voorzieningen onderweg. Het is warm vandaag en weinig schaduw. De kerken die je hier ziet doen denken aan Mexico, met klokken in losstaande torens. Vandaag hebben we in Spanje de helft van het aantal km's naar Santiago achter ons. We gaan echter nog 3 dagen verder naar Finisterre.
We eten warm tussen de middag en gaan met een goed gevulde maag op weg naar Terradillos de los Templarios. Er is keuze tussen 4 Alberques maar op de een of andere manier strijkt onze kennisenkring allemaal hier neer. We zijn een dagelijks doortrekkend Camino circus.

Groet Ben, Hans en Theo