Eindelijk

Ook ik kan me aansluiten bij Hans en Theo. Voor degene die mij niet kennen, Ben is mijn naam. De reden dat ik niet gelijk met de beide mannen ben vertrokken is dat ik tot Namen (Via Mosana) het pelgrimspad (bijna) heb gelopen en het scheelt een aantal verlofdagen. Daar Theo en Hans een kortere route volgen via Antwerpen, Brussel, Nijvel loop ik samen met zwager Cees in vier dagen naar het snijpunt van mijn route en die van Hans en Theo (Via Gallia Belgica). Deze ligt bij Binche net onder La Louviere. Cees stapt op 13 juni in Binche op de trein naar huis. Van daaruit lopen wij gedrieën naar St. Quentin, Compiegne, Parijs door naar Tours, Bordeaux naar de Pyreneeën. We denken daar rond 1 augustus aan te komen. Daarna rechtsaf door Noord Spanje naar Santiago de Compostella. Wij zijn voornemens om door te lopen naar Finistere (Het einde van de wereld) 100 km verderop aan de Atlantische oceaan. We verwachten de eerste week van september aan te komen. Ik loop bijna 2200 km Theo en Hans bijna 2500 km
Zondag met de trein in Namen aangekomen en naar Franiere gelopen. Mooie loop en rond 4 uur aangekomen op ons eerste adres. Op internet stond vermeld dat deze gite tot 21 juli bezet was echter de slaapplek lag zo mooi op de route dat we hebben gevraagd of er gelegenheid was of er twee tenten op de locatie worden opgezet. En dat op zijn Google vertaalfrans. We kregen een keurig bericht terug op zijn Google vertaal nederlands. "OK, If het regen je kan slapen in mijn huis." Nu staan we met twee tenten op een klein plekje naast de moestuin. Het begon een beetje te spetteren en gezien ik de afgelopen 59 jaar een beetje druk ben geweest heb ik even de ogen toe gedaan. Om 20.30 werd ik wakker en probeerde een praatje te maken met de eigenaar van zijn nieuwe camping die buiten stond. Dat viel niet mee, Frédéric sprak Frans en een beetje Nederlands en een beetje Engels. Wij van alles een beetje, incl. handen en voeten. Hij studeerde lanbouwkunde en zijn gans, kippen, konijnen, bijeen, moestuin en fruitbomen werden gebruikt voor experimenten om ecologisch en economisch verantwoord voedsel te kunnen maken. Tijdens zijn enthousiaste uitleg schrok hij, er moest snel een pizza uit de oven worden getrokken. "pizza noir?" vroeg ik, blij dat ik op beide woorden kon komen en ook nog in de juiste volgorde. Dat viel mee, de pizza stond op de tafel te dampen. Cees was intussen ook zijn tent uit en kwam er bij staan. Omdat we uitgerust waren vroeg ik of er in de buurt koffie was te verkrijgen. Non, maar of we zin hadden in een glaasje wijn. Vast wel. Binnen gekomen gingen we aan tafel boven de dampende pizza. Lusten jullie een stukje? Vast wel. Wijn werd ingeschonken en voor de tweede keer was er een verschrikt gezicht. Nu moest het brooddeeg worden gekneed. Dat vond plaats op dezelfde tafel. Zijn gedrevenheid was te waarderen maar door het beuken op het deeg klotste de wijn over de randen van de glazen. Zonde, ik had liever een liter bloed verloren.
's morgens konden we van zijn badkamer gebruik maken en het deeg van gisteravond was verandert in dampende plakken brood. Of we aan wilden schuiven. Vast wel. Zelf gemaakte kaas en honing was het beleg en om 9.15 vertrokken we naar het westen.
Prachtige omgeving. De rivier de Sambre diverse malen doorkruist en km langs gelopen. Onderweg naar koffie uitgekeken. Niet direct gevonden. Wel stickers op huizen waarop stond "no pub"!? Bleek dat werd bedoeld non publication (geen reclame). Rond 14.00 uur een café gevonden voor een bakkie. De serveerster vroeg of we Russisch spraken en een vriendelijke nieuwsgierige man of we Arabisch spraken. Het werd Engels. Na uitleg en koffie werd ons een bon voyage toegewenst en de Arabier meldde ons dat Allah met ons mee reist. Dat is de tweede al die ongevraagd mee reist, God ook al.
Cees is een natuurmens. Hij ziet en weet van alles Een bonte specht, wilde aardbeien en vertelt dat het sap van weegbree de jeuk van brandnetels kan wegnemen.
Verder vandaag een prachtige dag en geen problemen zoals gulpritsen of lekkende matjes. Als het kan wil ik dit graag nog drie maanden vol houden.
groet, Ben